آیا شبکه های اجتماعی باعث می شود شما ضد اجتماعی شوید؟

شبکه های اجتماعی در 2 دهه گذشته منفجر شده اند ، اما "سد راه" های ذهنی نیز همین طور است. من بچه 90 هستم ، بنابراین حدس می زنم فقط به یاد داشته باشم که زندگی اجتماعی یکی متفاوت است.

به یاد دارم که در اوایل سال 2000 وقتی برای پیوستن به این چیز جدید موسوم به "فیس بوک" مورد هجوم قرار گرفتم . این خیلی احمقانه به نظر می رسید ، من اصرار کردم که هرگز عضو نخواهم شد - در دسامبر 2007 (شبی که با شوهرم ملاقات کردم) شکستم و به صفوف پیوستم! بخشی از من قطعاً قدردانی می کند که بزرگتر می شوم ، می توانم به گذشته نگاه کنم و خاطرات خاصی را پیدا کنم که در غیر این صورت نخواهم داشت از طرف دیگر ، ببینید چه بلایی سر جامعه ما می آورد.

  

من نمی توانم در مورد آمار مربوط به دهه 90 چیز زیادی بگویم زیرا اضطراب اجتماعی تازه به عنوان "اختلال روانی" شناخته شده بود. اما ، با استفاده از داده های حاصل از نظرسنجی سلامت جامعه کانادایی (CCHS) ، در تحقیق 2002 نشان داد که بیش از 2 میلیون کانادایی 15 ساله یا بالاتر (8٪ از کل جمعیت) گزارش کرده اند که آنها "سابقه زندگی" از اختلال اضطراب اجتماعی دارند . به نظر می رسد شروع این "اختلال" به طور معمول در حدود 13 سالگی دیده می شود. سریع جلو - در سال 2013 گزارش شد که تقریباً 11٪ از کانادایی ها به نوعی از اضطراب یا اختلال خلقی تشخیص داده شده اند .

توسط Adem AY در Unsplash

پیام کوتاه ، فیس بوک ، توییتر ، لینک شده ، تیک توک ، اینستاگرام ..... لیست ادامه دارد!

چه اتفاقی برای تعامل اساسی انسان افتاده است؟

چه کسی تلفن را برمی دارد و در واقع با شخصی که روی آن است صحبت می کند؟ و نه ، جمع کننده قبض های شما حساب نمی شوند!

چند وقته که شما بدون هیچ دلیلی فقط یک دوست دختر را صدا می کنید و گپ می زنید؟

توسط پاوان تریکوتام در Unsplash

من در مورد شما، اما همه من می دانم استفاده از متون و پیام های دیگر از طریق تلفن خود زمانی که آنها نیاز به چیزی می گویند مهم نیست که چگونه کوتاه و یا جدی نمی دانم، و آن را واقعا نمی همان!

دلم برای بچه بودن تنگ شده و همیشه با دوستان و اقوامم یک به یک صحبت می کنم! (و نه ، من آنقدر پیر نیستم!) ساعت ها پشت تلفن را از دست می دهم. حتی وقتی در آن زمان از چت های رایانه ای استفاده می کردم (msn ، yahoo ، ICQ - من که قدیمی هستم ) ، هنوز هم در نهایت منجر به استفاده از تلفن یا اتصال شخصی می شود.

اکنون که همه چیز از طریق متن متفکرانه انجام شده است ، من فهمیدم که در واقع من برای گفتگوهای "درجا" مشکل دارم!

قدیمی ترین من در سال 2013 مدرسه را شروع کردم و سرانجام من را به فرصتهای اجتماعی زنده بازگرداندند که از زمانی که کار در سال 2008 را متوقف کردم خیلی به آنها نزدیک نبودم. بگذارید به شما بگویم کسی که قسمت بهتری از 5 سال را گذرانده است سالها که فقط با ارسال پیامک و فیس بوک تعطیل شدم ، احساس می کردم که با این پدر و مادرهایی که با هم بزرگ شده اند و از قبل با هم صحبت می کردند ، وارد مدرسه شدم.

حدود یک سال طول کشید - به لطف دخترم - تا چند مادر پیدا کنم که بتوانم با آنها گفتگو کنم. من هنوز نمی توانم بدون سر و صدا کردن و ذهنم کاملا خالی بمانم حتی با افرادی که می شناسم یک مکالمه تصادفی داشته باشم! من هرگز نمی دانم چه بگویم تا 5 یا 10 دقیقه بعد از اینکه برای گفتن هر چیزی دیر است ، خیلی ناخوشایند است - تقریباً شبیه احساسی که من شده ام. به نظر می رسد من دیگر نمی دانم بدون آن بافر 5 یا 10 دقیقه ای که پیام کوتاه به شما می دهد چگونه ارتباط برقرار کنم.

مرا دیوانه صدا کن ، اما من فقط تعامل انسانی ساده را از دست می دهم - بغل کردن ، لمس کردن / گف کردن بازیگوشانه و به راحتی صدای صدای شخص دیگری - که فرزند و شوهرهای من نیستند !

اکنون ، با محدودیت هایی که وضع شده است - فکر می کنید این امر چه بلایی سر جامعه ما خواهد آورد؟ شاید فقط من باشم ، اما من برای نسل های آینده ما متاسفم که با دانستن تماس واقعی انسان فرصت رشد پیدا نمی کنند !

من بچه هایی را دیده ام که در 5 سالگی با تلفن های همراه به مدرسه می روند. حتی در مدارس قبل از همه گیری ، جایی که کودکان ابتدای توانایی های اولیه اجتماعی خود را می آموزند ، به آنها دستور داده شد که تماس بدنی خود را محدود کنند.

توسط Priscilla Du Preez در Unsplash

من نمی دانم جامعه ما به لحاظ اجتماعی به کجا منتهی می شود ، اما اگر این روند ادامه یابد ، به نظر نمی رسد که ما بسیار با هم مرتبط باشیم.

-

با تشکر برای خواندن

اگر از این مقاله لذت بردید ، لطفاً نکاتی را ذکر کنید و به اشتراک گذاری را فراموش نکنید!

تا دفعه بعد،

- DW